ТРАГЕДЫЯ ІНГРАЎ, КАРЭЛАЎ І ГЕНЕРАЛА ЮДЗЕНІЧА

Чарговая стадыя Першай сусветнай вайны і працяг грамадзянскай вайны ў Фінляндыі, але ўжо выключна ў імперскім ключы — гэта Першая Савецка-фінская вайна 1918–1920 гадоў, існаванне якой савецкія гісторыкі ўпарта імкнуліся сцерці з нашай памяці. Пра яе ў савецкіх падручніках не знойдзеш ні радка. Яшчэ адна «нецікавая» вайна, бо завяршылася пройгрышам і стратай тэрыторыіі. Такую вайну, канечне ж, лепш было б забыць. Пачалася яна таксама яшчэ да першага перамір’я паміж Антантай і Германіяй, т. б. пачалася як састаўная частка Першай сусветнай з тыповымі рысамі імперыялістычнай, але ўжо з боку Фінляндыі. Так ці інакш, у гэтай вайне ў рознай ступені прыняла ўдзел 16 краін: Фінляндыя, РСФСР, толькі што абвешчаныя фіна-вугорскія Паўночная Карэлія, Паўночная Інгрыя, таксама ЗША, Германія, Канада, Францыя, Вялікабрытанія, Італія, Сербія, Кітай, Швецыя, Данія, Эстонія, Прыбалтыйскі ландэсвер.

Яшчэ 23 лютага 1918 года, знаходзячыся на станцыі Антрэа (цяпер Каменагорск) і звяртаючыся да войска, вярхоўны галоўнакамандуючы фінскай арміяй генерал Карл Густаў Манэргейм сказаў сваю знакамітую прамову, «клятву мяча», у якой абвясціў, што «не ўкладзе меч да похваў раней, чым апошні ваяка і злодзей Леніна не будзе выгнаны як з Фінляндыі, так і з Усходняй Карэліі».

Зрэшты, афіцыйнага абвяшчэння вайны з боку Фінляндыі не было. Да жадання генерала Манэргейма стаць выратавальнікам «старой Расіі» ў Фінляндыі ставіліся з прахалодай. Фіны, як мінімум, патрабавалі падтрымкі заходніх краін і гарантый таго, што белая Расія прызнае фінскую незалежнасць.

Ну а 7 сакавіка 1918 года прэм’ер-міністр Фінляндыі выказаў прэтэнзіі на Усходнюю Карэлію і Кольскую паўвыспу, у прынцыпе, фіна-вугорскія землі, але частка рускай Наўгародскай рэспублікі яшчэ добрых гадоў 600 таму.

15 сакавіка генерал Манэргейм зацвердзіў «план Валеніуса», які прадугледжваў захоп часткі былой тэрыторыі Расійскай імперыі да лініі Пэтсама (Печэнга — Кольская паўвыспа — Белае мора — Анежскае возера).

Да сярэдзіны мая 1918 года, калі белафіны кантралявалі ўжо ўсю тэрыторыю Вялікага княства Фінляндскага, яны пачалі вайсковыя аперацыі, накіраваныя на захоп Усходняй Карэліі і Кольскай паўвыспы. Ідэя з сучаснага пункту гледжання падаецца вар'яцкай — маленькая Фінляндыя пайшла на вялізную Расію, якую нават Напалеон са сваёй супер-арміяй не змог перамагчы. Але, магчыма, убачыўшы, як бальшавікі раздаюць свае землі немцам, фіны вырашылі адрэзаць і сабе кавалак «святочнага каравая». Фінскія атрады атакавалі Печэнгу, але былі адбіты чырвонагвардзейцамі.

У маі 1918 года стаўка генерала Манэргейма апублікавала рашэнне фінляндскага ўрада аб абвяшчэнні вайны РСФСР і рыхтавала наступленне на Петраград, аднак гэты план не быў падтрыманы немцамі. Высадка нямецкіх войскаў у Фінляндыі і заняцце Хельсінкі сур’ёзна непакоіла краіны Антанты, якія працягвалі вайну з Германіяй.

Пачынаючы з сакавіка 1918 года ў Мурманску, згодна з пагадненнем з бальшавіцкім урадам, для абароны горада і чыгункі ад верагоднага наступлення германа-фінскіх войск высаджваюцца англічане. З чырвоных фінаў, якія адышлі на ўсход, для дзеянняў супраць звязаных з немцамі белафінаў брытанцы ўтварылі Мурманскі легіён на чале з Аскары Такоем.

15 кастрычніка 1918 года пасля непрацяглых баёў белафіны занялі Рэбальскую воласць ва Усходняй Карэліі.

У лістападзе 1918 года Германія капітулявала і пачала вывад уласных войскаў, якія патрапілі пад акупацыю ў выніку Брэсцкай мірнай дамовы і папярэдніх заваяванняў, з тэрыторыі былой Расійскай імперыі. У тым ліку немцы сыходзілі з тэрыторыі прыбаліыйскіх краін і Фінляндыі. Ленін у той жа час скарыстаўся гэтым: Чырвоная армія неадкладна заняла ўскраінныя дзяржавы.

30 снежня 1918 года фінскія войскі пад камандаваннем генерала Ветцэра высадзіліся ў Эстоніі, дзе аказвалі дапамогу мясцоваму ўраду ў барацьбе з бальшавіцкімі захопнікамі. Аднак, дапамагалі эстонцам і расійскія белагвардзейцы Юдзеніча, але, відаць, гэтым толькі загналі сябе ў кут: падобна, эстонцы баяліся белай гвардыі нават больш, чым чырвонай, мяркуючы, што тыя прагнуць аднаўлення Расійскай імперыі ў былых межах, уключна з Эстоніяй.

Паводле ўмоў Брэсцкага міру, Эстонія змяніла ўладара, патрапіўшы пад уладу германскага кайзера. 24 лютага 1918 года Эстонія абвяшчае аб сваёй незалежнасці. Аднак, адразу пасля рэвалюцыі ў Берліне ў Таліне зноў змяніўся гаспадар. Вырашаць лёс прыбалтыйскай зямлі стала Антанта.

Наступленне Чырвонай арміі, якое пачалося ўвосень 1918 года, зноў паставіла незалежнасць маленькай Эстоніі пад пытанне. Толькі ўмяшальніцтва брытанскага флоту дапамагае абараніць эстонскую сталіцу ад бальшавікоў. А галоўную ролю ў іх выгнанні з тэрыторыі нядаўна абвешчанай краіны граюць расійскія белагвардзейскія фарміраванні — Паўночна-Заходняя армія пад камандаваннем генерала Юдзеніча, якая спрабавала захапіць бальшавіцкі Петраград.

Да сярэдзіны лістапада невялікая армія Юдзеніча была канчаткова адкінута ад сцен паўночнай сталіцы. Разбітая, яна хутка адышла да мяжы Эстонскай рэспублікі. Менавіта з яе тэрыторыі салдаты Юдзеніча накіроўваліся вызваляць Петраград ад бальшавікоў, да гэтага выбіўшы іх з эстонскай зямлі.

Падручнікі па гісторыі паведамляюць, што ў лістападзе 1919 года армія Юдзеніча падышла да эстонскай мяжы і была інтэрніравана. Але што значыць гэта незразумелае «інтэрніравана»? Леў Троцкі ў кнізе «Маё жыццё» тлумачыць гэта так:

Разгромленыя, цалкам дэмаралізаваныя белыя былі адкінуты да эстонскай мяжы. Як толькі яны яе перайшлі, урад Эстоніі іх раззброіў. У Лондане і Парыжы ніхто пра іх не прыгадаў. Тое, што было ўчора Паўночна-Заходняй арміяй Антанты, цяпер гінула ад холаду і голаду.

Так, не дачакаўшыся ўдзячнасці ад новага ўрада Эстоніі, загінула армія Юдзеніча. Некалькі сутак людзі ў страшны мароз ночылі проста на зямлі. «Людзі кучамі замярзаюць у тую ноч», — распавядаў пісьменнік Аляксандр Купрын, які сам тады знаходзіўся ў арміі Юдзеніча. Але ж сярод вайскоўцаў былі і грамадзянскія асобы — жанчыны і нават дзеці.

Невялікімі партыямі скрозь калючы дрот эстонцы ўрэшце пачалі пропуск. Уся зброя павінна была быць здадзена. Пры гэтым эстонцы займаліся непрыхаваным марадзёрствам, проста на марозе распранаючы салдат, здымаючы новыя англійскія шынялі, адбіраючы каштоўныя рэчы, залатыя крыжыкі і пярсцёнкі. Пасля гэтага людзей размясцілі на станцыі Нарва-2 у памяшканнях дзвюх закінутых фабрык, агароджаных калючым дротам. Па сутнасці, гэта была турма, ці нават горш — тут не было ні ложкаў, ні коўдраў, ні цёплай вопраткі, ні медыкаментаў…

Побач на пуцях стаялі тысячы вагонаў з маёмасцю колішняй расійскай арміі. Там было ўсё, але камандуючы эстонскай арміяй генерал Лайданэр загадаў рэквізаваць склады з усім ладункам на карысць Эстоніі.

Пра жахі, якія адбываліся тады ў Эстоніі, выдавочца пісаў:

З уцекачамі з Петраградскай губерніі, колькасць якіх перавышала 10 тысяч, абыходзіліся горш, чым з быдлам. Іх прымушалі на траскучым марозе суткамі ляжаць на шпалах чыгункі.

Пратэстаў Юдзеніча ніхто не пачуў. Талабскі полк белых, працягваючы баі з чырвонымі, адышоў да эстонскай мяжы апошнім. Салдаты і афіцэры па лёдзе перайшлі на эстонскі бок і, як дамаўляліся, склалі зброю. Але ў Эстонію іх не пусцілі, а, накіраваўшы рулі кулямётаў, пагналі назад! На іншым беразе ўжо былі бальшавікі. Пад агнём з абодвух бакоў загінуў цэлы полк.

Відавочца кашмара С. В. Рацэвіч распавядаў:

Як у Нарве, так і за яе межамі паўночна-заходнікі загінулі ад эпідэміі тыфу. Ніколі не забуду жудасную карціну, якую ўбачыў. Адзін за адным на могілкі ў Сіверсгаўзэн імчаліся грузавікі з голымі шкілетамі, ледзь накрытымі падраным брызентам, які лунаў на ляту, быццам ветразь. Целы былі накіданы абы-як.

Трагічны лёс арміі Юдзеніча яшчэ раз даказаў: не толькі бальшавікі, але і дзяржавы былых народаў Расійскай імперыі як чумы баяцца вяртання ў мінулае. Польскі лідар Юзэф Пілсудскі ўвогуле голасна абвясціў, што большае за бальшавізм зло бачыць у белай гвардыі, якая імкнецца вярнуць старую Расію. Праўда, у 1920 годзе ён на ўласнай скуры даведаўся пра каварства гэтага самага «меншага зла», калі Чарвоная армія зноў ледзь не заваявала Польшчу, і толькі тытанічнымі намаганнямі цэлай краіны вораг быў разбіты і адкінуты ад сцен Варшавы.

У такой безвыходнай, як у Эстоніі, сітуацыі белагвардзейцы аказваліся не раз. Юдзеніча спачатку выкарысталі ў барацьбе супраць чырвоных, а потым паспрабавалі пазбавіцца ад яго. Метады ліквідацыі новыя эстонскія ўлады абралі, проста кажучы, зверскія.

Падобнае стаўленне да белых і чырвоных расійцаў было і ў фінаў, доказам гэтаму сталі жорсткія расправы над былымі саюзнікамі толькі па прычыне расійскага паходжання.

Такім чынам, у студзені 1919 года фіны занялі Парасазерную воласць. У красавіку Аланецкая добраахвотніцкая армія з тэрыторыі Фінляндыі пачала шырокі наступ ва Усходняй Карэліі на аланецкім напрамку. 21 красавіка добраахвотнікі занялі Відліцу, 23 красавіка — Тулаксу, увечары таго ж дня — горад Аланец, 24 красавіка — Вешкеліцу, 25 красавіка падышлі да Пражы, праніклі да Сулажгары і пачалі непасрэдна пагражаць Петразаводску.

У Вікіпедыі чытаем:

Адначасова Петразаводску з поўначы пагражалі англійскія, канадскія і белагвардзейскія войскі.

Але аўтар артыкула, відаць, забыў, што англічане і канадцы выступалі акурат як саюзнікі Леніна, таму пагражаць Петразаводску яны ніяк не маглі, але маглі толькі абараняць яго ад фінскай акупацыі. Менавіта з гэтай прычыны Чырвоная армія здолела затрымаць наступленне фінаў на Петразаводск. Вось так, не толькі расійцы пралівалі кроў за іншыя краіны, але і англічане саслужылі добрую службу Савецкай Расіі. На жаль, пра гэта хутка забылі, бо гэта яшчэ адзін «нязручны» момант для савецкіх гісторыкаў.

У маі і чэрвені на ўсходніх і паўночных берагах Ладажскага возера атрады Чырвонай арміі адбівалі наступ фінскіх добраахвотнікаў. У маі-чэрвені 1919 года фіны наступалі ў раёне Ладзейнага Поля і пераправіліся цераз Свір. Напрыканцы чэрвеня пачалося контрнаступленне Чырвонай арміі на Відліцкім напрамку, і 8 ліпеня 1919-га фіны былі адкінуты за лінію мяжы. Іх, аднак, падтрымлівалі новаспечаныя фіна-вугорскія краіны, у прыватнасці, Паўночная Інгрыя, якая ў будучыні жадала аб’яднацца з Фінляндыяй.

Пасля рэвалюцыі 1917 года, акрамя Фінляндыі і Эстоніі, на мапе былой Расійскай імперыі з’явіліся і іншыя фінскія дзяржавы — Паўночная Карэлія і Паўночная Інгрыя. Апошняя кіравала часткай Петраградскага павета аднайменнай губерніі з 1919 па 1920 год.

18 мая 1920 года часткі Чырвонай Арміі ліквідавалі Паўночнакарэльскую дзяржаву са сталіцаў у пасёлку Ухта (Архангельская губернія), якая атрымлівала фінансавую і ваенную падтрымку ад фінскага ўрада.

Але толькі ў ліпені 1920 года чырвонаармейцы здолелі канчаткова выбіць фінаў з Усходняй Карэліі. Фінскія войскі засталіся толькі ў Рэбальскай і Парасазерскай валасцях Усходняй Карэліі.

14 кастрычіка 1920 года вайна нарэшце завяршылася. Паводле Тартускай мірнай дамовы, Савецкая Расія пайшла на значныя тэрытарыяльныя саступкі: незалежная Фінляндыя атрымала Заходнюю Карэлію да ракі Сестра, Пячэнгскую вобласць у Запаляр’і, заходнюю частку паўвыспы Рыбацкая і вялікую частку паўвыспы Сярэдняй. У 1940 і 1945 гадах Сталін верне ўсе гэтыя тэрыторыі.

Зрэшты, Фінляндыя таксама пайшла на саступкі. Паводле той жа Тартускай дамовы, прыпыняла сваё існаванне і цалкам вярталася ў склад Расіі Паўночная Інгрыя, якая раней жадала далучыцца да Фінляндыі.

Ці варта казаць, што для іжорскіх фіна-вуграў гэта была сапраўдная трагедыя, тым больш што потым была расстраляна 12 000 інграў — цвет гэтай маленькай нацыі.

За нядоўгі час свайго існавання рэспубліка Паўночная Інгрыя завяла сабе ўсе неабходныя дзяржаўныя атрыбуты: герб, сцяг, гімн, армію, флот, вайсковую форму, вайсковыя ўзнагароды (Крыж Белай Сцяны і Крыж Удзельніка Вызваленчай Вайны), суд, газету («Кір’ясалон саномат»), пошту і паштовыя маркі.

6 снежня 1920 года ў сталіцы Паўночнай Інгрыі вёсцы Кір’ясало быў спушчаны дзяржаўны жоўты сцяг з сінім на скандынаўскі капыл крыжом, і ў той жа дзень насельніцтва Кір’ясало сышло ў Фінляндыю.

Тэрыторыя былой рэспублікі ў 1927 годзе ўвайшла ў зноў утвораны Куйвазоўскі фінскі нацыянальны раён з цэнтрам у Куйвозі (з 1930 года ў Токсава). У 1939 годзе тэрыторыя была далучана да Паргалоўскага раёна. Пазней ад Паўночнай Інгрыі ўлады не пакінулі і сляда — адных інграў расстралялі, іншых высялілі каго ў Эстонію, каго ў Карэлію, а каго і падалей — у Сібір, на Урал. Самыя «небяспечныя», натуральна, атрымалі кулю.

Аднак, у гэтай Першай савецка-фінскай вайны быў і працяг — Другая савецка-фінская вайна. У прынцыпе, яна ўжо не мела імперскага характару — гэта была спроба вызваленчай барацьбы карэлаў. У кастрычніку 1921 года ва Усходняй Карэліі разгарэлася паўстанне супраць савецкай улады. Яго падтрымаў і фінскі ўрад. У Карэлію пайшлі ваяваць 550 фінскіх добраахвотнікаў. Але паўстане пацярпела паразу, і 1 чэрвеня 1922 года ў Маскве было заключана мірнае пагадненне, пасля якога, паводле фінскіх дадзеных, каля 30 000 карэлаў сышлі ў Фінляндыю, але савецкі ўрад пагадзіўся амнісціраваць удзельнікаў паўстання. Абодва бакі, фінскі і савецкі, паабяцалі скараціць колькасць сваіх памежных войскаў.

Расійскія гісторыкі разглядаюць вайну з Фінляндыяй у кантэксце Грамадзянскай вайны ў Расіі. Але вайну 1918–1920 гадоў немагчыма назваць унутранай. Яна была тыпова захопніцкай як з аднаго, так і з другога боку. Фіны напалі на РСФСР, каб адваяваць, як ім падавалася, фінскія тэрыторыі, а інгры і карэлы ваявалі за сваю незалежнасць, РСФСР паспрабавала нічога не аддаваць фінам і раздушыць вызваленчую барацьбу малых фінскіх народаў. Гэта не грамадзянская вайна, гэта працяг імперскіх чынаў Першай сусветнай.